تأثیر همزیستی میکوریزایی و کاربرد اسید هیومیک بر کارآیی مصرف آب و شاخص¬های فیزیولوژیکی رشد ذرت در شرایط کم آبیاری

تأثیر قارچ­های­ میکوریزای ­آربوسکولار و کاربرد اسید هیومیک بر روی­ کارآیی مصرف آب و شاخص­های فیزیولوژیکی رشد ذرت در سه رژیم آبیاری­ در یک آزمایش مزرعه ای، ­مورد مطالعه قرار گرفت. این آزمایش در قالب طرح اسپلیت پلات  فاکتوریل بر پایه بلوک کامل تصادفی ­با سه تکرار انجام شد. پلات اصلی ­تنش کم آبی­در سه سطح] 100% ظرفیت زراعی مزرعه (بدون تنش آب)، 66% ظرفیت زراعی مزرعه (تنش متوسط)، 33% ظرفیت زراعی مزرعه (تنش شدید)[ و پلات فرعی­ شامل قارچ­های­ میکوریزای­ آربوسکولار در سه سطح (شامل دو گونه قارچ میکوریزاGlomusmosseae  ، Glomus intraradices و شاهد یا بدون قارچ) و اسید هیومیک در دو سطح (مصرف و عدم مصرف) است. نتایج نشان داد که همزیستی قارچ­های میکوریزا، کاربرد اسید هیومیک و شرایط بدون تنش کم آبی، شاخص سطح برگ، سرعت رشد محصول، سرعت رشد نسبی و میزان تجمع ماده خشک را افزایش می­دهد. ضمن این­که این صفات در شرایط تنش کم آبی، بدون همزیستی میکوریزایی و عدم کاربرد اسید هیومیک کاهش یافتند. تلقیح میکوریزایی و کاربرد اسید هیومیک به طور معنی­داری کارآیی مصرف آب را افزایش داد. اثر متقابل تنش کم آبی و همزیستی میکوریزایی بر کارآیی مصرف آب در ذرت معنی دار بود. بیشترین کارآیی مصرف آب از کاربرد گونه Glomus mosseae و شرایط تنش شدید و کم­ترین میزان آن از بوته­های شاهد در شرایط بدون تنش به ترتیب معادل  Kg/m350/2 و  Kg/m331/1 به دست آمد.